Obie

"Dlatego, gdy zbyt długo siedzisz w szafie,
wyciągam cię z niej."

Ale bardziej to: "Po co masz tracić czas". Wyciągnę rower z piwnicy, a ciebie z szafy. Kiedy będziesz uciekać, zrobię ci kanapki na drogę. Rozczula mnie każde słowo i każde echo, każda wyrysowana dwuznaczność z cudownego dwugłosu poetki Justyny Bargielskiej i ilustratorki Iwony Chmielewskiej. Poddaję się. Dotykam czerwonej nitki, którą zszyto kartki. Jestem w środku. Potrafię zrozumieć na zaś i w odwrotną stronę. Nie umiem za to przekazać tych emocji dalej — są zbyt oczywiste i zbyt niedosłowne. Chociaż podobnie czułam się po Królestwie dziewczynki Chmielewskiej, tutaj nad klawiaturą nieruchomieją mi palce. Wsłuchuję się w echo powtarzanych słów, które odciśnięte jak pieczątki na każdej stronie, komentują do granic metaforyczne obrazy. Jestem zachwycona.

Bo o czym są Obie? Czy tylko o macierzyństwie, o dziewczęcym dorastaniu i o wielkiej, wyrozumiałej matczynej miłości? O pękniętym sercu na dwa? A nawet jeśli tylko o tym, i jeśli ani w tekście, ani w ilustracjach nie ma niczego oryginalnego, to jest to piękna, czuła banalność. Autorki doskonale dobrały się pod kątem emocjonalności. Historia z Obu, którą prawdopodobnie stworzyła Bargielska, jest typowym tłem dla charakterystycznych ilustracji Chmielewskiej. Nietypowa zaś jest forma wplecionego w nie tekstu, który powtarza się, zaciera, dając efekt nie do końca wyraźnego echa. Który już raz mówię o tym echu? 

Wg mojej skali 5/5

Obie
Justyna Bargielska, Iwona Chmielewska
Wydawnictwo Wolno
Rok wyd. 2016
s. 40