Kawalerka

"Wtedy usłyszał głos zza ściany.
Tam chyba był człowiek!"

Miniatura o małej przestrzeni, samotności i o rozbijaniu muru. Kawalerka zmieści się do większej kieszeni płaszcza, tylko... czy warto ją ze sobą nosić? Chyba po raz pierwszy przedstawiam Wam książkę obrazkową (z założenia nawet dla dzieci), której estetyka w ogóle nie trafiła w mój gust. Rozumiem pomysł, przekaz, doceniam minimalistyczny charakter książeczki, jednak coś mnie w niej nieprzyjemnie gryzło. Może ten wąsik pana Józka, albo wątek mieszkaniowy, może pani Grażynka, która w ciemno zgodziła się na ślub. Mogło być wzruszająco (na to liczyłam), a wyszło trochę banalnie. Rysunki Weroniki Przybylskiej są jakieś takie niesympatyczne. Wielokrotnie zachwycałam się książeczkami, w których dojrzali artyści naśladowali styl dziecka; tutaj ten zabieg chyba się nie powiódł. Nakreślone postaci nie są ani uroczo pokraczne, ani nawet komiczne. Może niepotrzebnie spodziewałam się czegoś pokroju mistrzowskiego A ja czekam Davide'a Caliego i Serge'a Blocha, ale projekt książki Weroniki Przybylskiej zdobył główną nagrodę w konkursie Jasnowidze w 2014 roku — nic dziwnego, że miałam większe wymagania.

Nie mam pojęcia, czy dzieciom spodobałby się taki dziwny pan Józek, który nie zmieścił w swojej kawalerce ani roweru, ani wiolonczeli, ani nawet gołębia. Ale pewnego dnia oparł się o ścianę i usłyszał zza niej panią Grażynkę i odtąd rozmawiali ze sobą tyle, aż pan Józek zdecydował się rozbić mur. Może to wcale nie jest takie tandetne? Może jako dziecko śmiałabym się z tych niekształtnych postaci?
  

Wg mojej skali 2,5/5
 

Kawalerka
Weronika Przybylska
Wydawnictwo Dwie Siostry
Rok wyd. 2016
s. 32


Książka przeczytana w ramach wyzwań:
POWRÓT DO DZIECIŃSTWA  
100 KSIĄŻEK NA ROK 2017 (20)