Enric Lluch, Miguel Angel Diez
Wydawnictwo Tako
Rok wyd. 2013
s. 32
"- Przykro mi - powiedział.
- Nie niańczę dzieci, tylko je zjadam"
Teraz już nie mam wątpliwości, że seria Skrzynka Potworów powstała po to, żeby dzieci straszyć. No bo spójrzcie na tego oto dziada z workiem. Mnie na pewno odwiedzałby w koszmarach. Cały pozszywany, rodem ze starego, amerykańskiego horroru. A może to za daleko posunięta wyobraźnia? Dziad z workiem to trzecia książeczka z tej serii (wcześniej recenzowałam Wampira). Tak, żeby było jasne - kolejnymi będą m.in. Zombi, Ogr, Potwór z szafy i Wilkołak, a ja się trzęsę przed jakimś niegroźnym Dziadem z workiem. Może współcześnie dzieci są mniej strachliwe niż ja. Poza tym przecież, tutaj jest nawet jakieś przesłanie.
Pewnego dnia dziad z workiem, czyli Stefan Ponury, postanawia porwać wszystkie niegrzeczne dzieci z miasteczka. Niegrzeczne, czyli takie co to nie kończą swoich kanapek, straszą kota burmistrza i tłuką doniczki. Dziad z workiem mości je w swoim wynajętym lokum, każe jeść kanapki, śpiewać i grzecznie spać. Rodzice, początkowo przerażeni zniknięciem pociech, orientują się, że dziad ma na nie bardzo dobry wpływ. Postanawiają go zatrudnić. Niestety dziad wcale nie miał zamiaru dzieci wychowywać, tylko je zjeść.
Jedyne, co do tej całej historii mnie przyciągnęło, to chyba sam ten pozszywany okrutnie dziad. Trochę straszny i odrzucający. Ilustracji jednak nie zaliczyłabym do moich ulubionych. Styl ciekawy, choć nic mi się szczególnego w oczy nie rzuciło. Dziad jest po prostu nieprzyjemny i samą książeczkę raczej niechętnie polecałabym do czytania.
Nie wiem, czy uda mi się dotrzeć do pozostałych części z serii Skrzynka Potworów, ale osobiście jestem niezwykle ciekawa Zombie i Wilkołaka.
Wg mojej skali 3/10.
