14.07.2015

Opowieści upiorne

"Znów miał wrażenie, że musi się ostrożnie skradać,
wstrzymywać oddech, nim wychyli się za róg
bo wiecznie czuł, że nie jest sam, że w pobliżu coś jest -
coś, co również wstrzymywało oddech."

Według starej legendy w wigilię Wszystkich Świętych sylwetki rycerzy z marmuru podnoszą się i opuszczają kaplicę. Słyszeliście kiedyś ich dudniące kroki? Kobieta wyciąga do niego ręce, mruga świetlistymi oczami. Prawie już wyszła z portretu! Wierzycie w duchy zatrzaśnięte w płótnie? Zostalibyście nocą w Musée Grévin, gabinecie figur woskowych? W ciemności? Poddalibyście się niejasnym właściwościom tajemnych specyfików, aby przekroczyć pewien próg istnienia? A jeśli trup człowieka, którego zabił wasz przyjaciel, wciąż do niego powraca, dalibyście wiarę w prawdziwość tej historii? Przed tymi i innymi kwestiami postawi Was Edith Nesbit w swoich trzynastu opowiadaniach grozy. Czy upiornych?

Poniekąd. Przyznam, że nie wiedziałam, czego spodziewać się po opowiadaniach Nesbit. Mimo że wcześniej nie słyszałam o tej autorce, teraz "miała czelność" zasilić szeregi horrorowej serii C&T. Z początku podeszłam do niej sceptycznie (co często robię), bo horrory pisane przez kobietę wydają się być zjawiskiem co najmniej osobliwym (choć przecież literacką grozę tworzyły i Elizabeth Gaskell, i Mary E. Wilkins Freeman). Tyle że Opowieści upiorne sprawiają wrażenie, jakby ich autor doskonale znał wymogi kanonu właściwego starym, klasycznym horrorom, a do tego mierzył bardzo wysoko. Opowiadania trzymają poziom, mają klimat, i czytane nawet jedno po drugim – nie nużą i nie zostawiają swoistego niedosytu. Nie wiem za to, czy są typowo upiorne. Są klimatyczne i niepokojące. Czytałam je przed snem, w krótkie letnie noce, wczesnym rankiem, gdy padał duży, ciemny deszcz, i wierzcie mi – efekt był niezły!

Pisanie o zbiorach opowiadań sprawia mi zazwyczaj pewne trudności, bo każde z takich opowiadań powinno się potraktować jak osobną historię. Tutaj również tematy się nie powtarzają, autorka zadbała, by umiejętnie wprowadzić w nastrój danej historii i ją trafnie zakończyć. Wspólnym mianownikiem tych opowiadań jest jedynie styl narracji, a przyznam, że Nesbit czyta się wspaniale. Ze wszystkich opowieści na prowadzenie niewątpliwie wysuwa się tekst Jak żywi, marmurowi (który postawię w szeregu z Wierzbami Blackwooda). Pozostałe teksty są dość równe, co z jednej strony jest plusem, z drugiej trochę smuci, że żadne z nich nie powtórzyło klimatu Jak żywych... Zupełnie subiektywnie mogę wymienić Hebanową ramę, Zagadkę jej domu i W ciemnościach, choć tak naprawdę wcale nie zrobiły na mnie znacząco większego wrażenia od innych. Polecę całość.

Wg mojej skali 4/5

Opowieści upiorne
Edith Nesbit
Wydawnictwo C&T
Rok wyd. 2015
s. 202



Książka przeczytana w ramach wyzwań:
104 KSIĄŻKI
(44)

Wcześniej na blogu:

    https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhshTvR3qCvs6v5eBbmQaVXilHPFKOhtYQxk7N1JmMluP439kn7QMx0ZE4-MuiMuOubcNnOSOAuDVfzkh5r63i39imvLoNeM19x0PiYDK4npobdphUPASV_gSsAGUWkVMHTZC-cr8p8gHE/s1600/621275-352x500.jpg    

zBLOGowani.pl

A w odwiedziny chodzę do:

Wyzwanie czytelnicze 2018

2018 Reading Challenge

2018 Reading Challenge
Luka has read 0 books toward her goal of 60 books.
hide

Obsługiwane przez usługę Blogger.