Lokatorka

"Odkąd tu mieszkam, dostrzegam,
że kilka rzeczy można by poprawić,
to wszystko."

Najbardziej urzeka chyba ta sterylność, surowość, uporządkowanie. Dwie historie toczące się w innym czasie, dwie kobiety opętane przez tego samego mężczyznę. Jedno, to samo mieszkanie. Klimat Lokatorki jest bardzo intrygujący. Nietypowe zasady wynajmu mieszkania sławnego architekta, kobiety — do złudzenia podobne — które otrzymują szanse wynajmu, aż w końcu samo lokum, zdecydowanie odbiegające od przeciętnych, niezależnie jak zmyślnie urządzonych miejsc. W mieszkaniu na Folgate Street 1 wszystko ma swoje określone zastosowanie i własną regułę. Prysznic, który dostosowuje temperaturę wody do upodobań lokatora, światło dobrane odpowiednio do sytuacji, system rozpoznający twarze. Zasady, których trzeba przestrzegać. Zarówno Jane, jak i poprzednia lokatorka Emma przywykają do nietypowej atmosfery mieszkania. A może najbardziej pociąga je jego tajemniczy właściciel? Edward Monkford niepostrzeżenie wchodzi w życie obu kobiet. Różnica polega na tym, że Emma już nie żyje, a Jane zaczyna podejrzewać, że jej śmierć nie była przypadkowa. 

Mimo że w thrillerze JP Delaneya wszystko z pozoru wydaje się grać — i styl, i stopniowanie napięcia, i interesująco przedstawione miejsce wydarzeń, a przeplatające się relacje Emmy i Jane budują całą akcję, to wciąż mam mieszane uczucia. Pomysł intryguje, tytuł intryguje, rozwiązanie zdecydowanie zaskakuje, ale spodziewałam się chyba czegoś innego, być może historii na kształt Ziarna demona Koontza. Jednak tutaj to człowiek — nie komputer, i nie mieszkanie — okazuje się tym nieprzewidywalnym i niebezpiecznym. 

Wg mojej skali 4/5

Lokatorka
JP Delaney
Wydawnictwo Otwarte
Rok wyd. 2017
s. 460