— Nie, najpierw ty opowiedz mi, jak wygląda twoje TERAZ."
Dziwne te syberyjskie historie; albo raczej — udziwnione. Takie trochę kanciaste, trochę niepokojące, nie do końca z sensem, choć zawsze z sednem. Nie wiem dla jakiej grupy wiekowej są przeznaczone (ponoć dla dzieci od 7 lat), ale ja wciąż jestem zaskoczona tym, że wcale nie są takie przyjemne, raczej smutnawe, a może lepiej nazwać to specyficznym smutkiem dalekiej Syberii, na której przyszło żyć polskim wysiedleńcom. Stąd pełno tu dyskretnej nostalgii, ułamków wspomnień i zadziwienia obcym mroźnym światem. Jednak dla małej Chmurki, która niewiele pamięta ze swojego życia w Polsce, wszystko tu, na Syberii, wydaje się być fascynujące. Kot Katafiej Katafiejewicz, domowe szczury, śnieżne zamiecie, śmieszny język, którego musi się uczyć, łowienie ryb i zabawy z dziećmi sąsiadów. Chmurka nie rozumie, dlaczego znalazła się w głębi Rosji, dlaczego mama, babcia i ciotki tak dobrze wspominają Polskę, skoro przeniosły się aż tutaj.
"Nazywam się Anna Szwykowska-Michalska i byłam kiedyś tą małą Chmurką...". Syberyjskie przygody Chmurki powstały na podstawie prawdziwej historii. Gdy w 1939 roku armia sowiecka wkroczyła do Polski, rozpoczęto masowe zesłania do syberyjskiej tajgi. Wśród polskich wysiedleńców znalazła się nasza bohaterka wraz z rodziną. Do Polski wróciła po dwudziestu pięciu latach. Podoba mi się pomysł na opowiedzenie podobnej historii oczami dziecka i dla dziecka, bo właśnie tym są Syberyjskie przygody Chmurki. Jedyne zastrzeżenia mogę mieć do nietypowej treści i dziwactw (a czasem po prostu głupot), jakie autorka sobie powymyślała, aby ubarwić dość smutną przecież historię. Nie przekonały mnie łowienie ryb w majtki, sanki z krowich kup, ani bawienie się w pogrzeb. Przekonują za to nietypowe ilustracje, szklane jajo, które Chmurka przywiozła z Polski i pewien urok syberyjskiego świata, który dla dziecka z pewnością miał zupełnie inny wymiar.
Wg mojej skali 4/5
Książka przeczytana w ramach wyzwań:
ZIMOWE PRZESTRZENIE TEKSTU
104 KSIĄŻKI (63)
